ไดอารี่ 17/10/54

         เวลาที่เห็นหน้าคนที่เราชอบ  ใจมันจะเต้นแรงไงไม่รู้แล้วอาการกระสับกระส่ายก็ตาม  แค่ได้เห็นเขาแค่แวบเดียวก็ดีใจ  แต่ความจริงก็อยากเห็นหน้านานๆหน่อย  เวลาเห็นเขาเดินจากไปมันเศร้าจริงๆ ตอนที่ขอเบอร์โทรศัพย์เข้าไว้  เขาเคยพูดว่า "ให้ไป...แกก็ไม่เคยโทรมาหรอก "  มันเหมือนกับว่ามันคงไม่เป็นไรหรอกถ้าเราจะโทรคุยกันนอกเหนือเรื่องงาน  แค่คุยเฉยๆ  แต่ถ้าโทรไปหาเราก็กลัวว่าเขาจะคิดมากอีกหาว่าเราชอบเค้าเหรอถึงโทรหา  ไม่อยากคุยเรื่องนี้กับเค้าเลยเลี่ยงได้ก็อยากจะเลี่ยง  ความจริงสมมุติเราคุยกันอยู่  แล้วเขาถามขึ้นมาในขณะเราคุยโทรศัพย์กัน "นี่แก ชอบฉันเหรอ"    เราจะไม่ปฎิเสธนะ  แน่นอนว่าเราจะยอมรับมันไปตรงๆที่กล้าเพราะมีการคุยกันเพียงสองคน  ถึงหลังจากนั้น สถานะของเราจะเปลี่ยนไปก็ไม่กลัวเพราะไม่มีคนอื่นมารับรู้ด้วย